Van verlegen jongen tot artiest
Het lied Kapitein Rooibos groeide uit tot een Zeeuwse Evergreen en zijn jaarlijkse eindejaarsshow is een begrip in Zeeland. Maikel Harte heeft de try-outs van zijn nieuwste show ‘Deur’ achter de rug, maar de huidige maatregelen maken optredens momenteel onmogelijk. Een interview met de Terneuzenaar, die zichzelf gelegenheidsartiest en hobbycaberetier noemt.
TERNEUZEN 23-12-21 HANS PUIK
Wat dacht je toen je te horen kreeg dat Nederland op slot ging?
,,Een drieletterwoord dat begint met een k en eindigt met een t. Al voelde ik de grootste teleurstelling toen de avondlockdown werd afgekondigd. Toen besloten we de eindejaarsshow uit te stellen en was voor mij het kwaad al geschied. Mijn gedachten gaan vooral naar mijn bandleden Laurens Joensen en Frank van den Berge. Zij zien een maand met leuke inkomsten als sneeuw voor de zon verdwijnen. Voor deze beroepsmuzikanten is het schrijnend, omdat er weinig of geen financiële steun voor ze is. Ik heb mijn dagelijkse werk als advocaat, dus voor mij is het alleen balen dat ik mijn grote hobby niet uit kan oefenen.”
Wat is het plan met de oudejaarsshow, cancelen of uitstellen naar 2022?
,,Door alle corona-onzekerheid heb ik bewust de show zo min mogelijk gekoppeld aan het jaar 2021. Zodra het weer kan, gaan we data plannen en het theater in. Als we straks kunnen spelen zal ik achterhaalde onderwerpen vervangen door de actualiteit, dat is het enige verschil.”
Dus mensen hoeven niet te vrezen dat ze strakst in maart naar een oudejaarsconference komen kijken?
,,Zeker niet, ik noem het zelf trouwens een eindejaarsvoorstelling en nooit een oudejaarsconference. Dat is een eretitel die ik koppel aan Wim Kan, iemand die politici op de hak nam. Zelf heb ik het nauwelijks over kabinetscrisissen, bij mij draait het meer om observaties uit mijn persoonlijke leven die ik ook in februari of maart kan voordragen.”
Was jij vroeger al het grappigste jongetje van de klas?
,,Totaal niet, leraren en leerlingen van toen kennen mij vooral als een verlegen kereltje. Als je op de middelbare school aan mijn klasgenoten had gevraagd ‘Denk je dat Maikel later op een podium terecht komt?’, zouden ze waarschijnlijk allemaal in de lach zijn geschoten. Toen ik me later voorstelde aan mijn schoonmoeder dacht ze: ‘Maikel Harte als schoonzoon, hebben we meteen iedere verjaardag entertainment’. Dat viel erg tegen. Als ik met een groep vrienden in de kroeg sta zal ik best wel eens grappig uit de hoek komen, maar ik ga zeker niet moppen tappend door het leven.”
Kun je jouw eerste keer op een podium nog herinneren?
,,Dat was bij de miniplaybackshow op de Zuidlandschool in Terneuzen. Ik was een jaar of 10 en playbackte een lied van Elvis Presley. Muziek of cabaret had totaal mijn interesse niet, ik wilde profvoetballer worden. In de A-junioren scheurde ik mijn kruisbanden af, van mijn zwager kreeg ik een gitaar om me bezig te houden. Mijn zus vertelde me op een dag dat ze in verwachting was van een tweeling en voor haar schreef ik een tekstje. Mijn kameraad Donny Benjaminsz maakte er muziek bij en we namen het op in Porgy en Bess. Daarna verspreidde zich het gerucht door de stad dat er een nieuwe Terneuzense band was opgericht. Er werden zelf optredens geregeld en zo ontstond daadwerkelijk ons groepje, de Lamaketta's. Ik had geen carrière als muzikant of entertainer voor ogen, maar ik ben er letterlijk ingerold.”
Wanneer ben je begonnen met de eindejaarsvoorstelling?
,,Na 10 jaar Lamaketta’s vond ik het welletjes geweest. Laurens Joensen, gitarist in mijn band, won een keer de publieksprijs op het Cameretten-festival en door zijn optreden werd ik getriggerd. Dat ga ik een keer proberen: een cabaretachtige show in het theater. Mijn eerste show in Terneuzen bleek uitverkocht, een paar dagen later in Middelburg was de zaal vrij leeg. Ik vond het hartstikke leuk, maar ik kreeg best een negatieve recensie. ‘Dan doe ik het volgend jaar weer’, was mijn gedachte. Een bewijsdrang kwam naar boven, gestimuleerd door de positieve reacties die ik kreeg van het publiek in Terneuzen en van theaterdirecteur Frans Lievens. Inmiddels hou ik het al sinds 2007 vol om jaarlijks een show te spelen in theaters en dorpshuizen door heel Zeeland.”
Wat is de rol van je boer Jan bij de totstandkoming van de voorstellingen?
,,Hij is de ‘plusser en de minner’. Ik nodig hem uit voor meerdere try-outs en geef hem een lijstje met steekwoorden, allemaal onderwerpen die terugkomen in de show. Hij zit in de zaal en houdt in de gaten hoe het publiek reageert, vervolgens zet hij een plus of een min op het papiertje. Was zijn opinie positief dan blijft de grap in de show, anders schrap ik het stukje.”
Vergelijk je jezelf met andere cabaretiers?
,,Als tiener genoot ik van Urbanus, Herman Finkers en Toon Hermans. Tegenwoordig durf ik niet naar anderen te kijken. Als ik een show van een collega zie, ben ik bang dat ik grappen opsla in mijn onderbewuste. De angst dat een paar jaar later een geniale grap bovenkomt en blijkt dat ik die gehoord heb bij Theo Maassen of Peter Pannekoek. Op 31 december kijk ik dus niet naar de oudejaarsconference, puur uit angst dat ik onbewust iets ga kopiëren. Op die manier voorkom ik 100 procent zeker plagiaat.”