Mysterieus en Geniaal: Frank Boeijen
Frank Boeijen met theatertour in Middelburg: ‘De teksten vertellen mijn complete verhaal’
MIDDELBURG - Zeg me dat het niet zo is. Denk niet wit, denk niet zwart, denk niet zwart-wit. Vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt. De zanger van deze woorden behoeft eigenlijk geen introductie meer. Zaterdag staat hij in de Stadsschouwburg in Middelburg. Een gesprek met pionier van de Nederlandstalige popmuziek, Frank Boeijen.
Hans Puik 07-02-19, LINK NAAR PUBLICATIE IN HET AD
Frank Boeijen (61) is de jongste telg uit een katholiek gezin met tien kinderen. Zijn ouderlijk huis stond in Nijmegen, waar hij opgroeide met muziek. ,,Één van mijn eerste herinneringen is dat mijn moeder zingend in de keuken het ontbijt klaarmaakt. Boterhammen smeren voor tien kinderen, een hele klus, dus dan zong ze graag.”
Met z’n allen boven op elkaar, geen privacy. Het lijkt niet ideaal, maar Boeijen ervaarde een groot gezin als zeer prettig. Hij schreef over zijn kinderjaren het liedje ‘Zondagskind’ met daarin de zinnen ‘Ik had altijd liefde bij de hand. Heel veel warmte. Heel veel geluk.’ Binnenshuis mocht het dan druk zijn, buiten was het juist rustig in de Gelderse stad. ,,In onze straat stond maar één auto geparkeerd en verkeer was er bijna niet. Ik was veel buiten te vinden en ik voelde me een straatschoffie in een volksbuurt.”
Zijn oudere broers draaiden muziek van Bob Dylan en Neil Young en op school mocht Boeijen al regelmatig voorzingen in de klas. ,,Er werd sowieso veel muziek geluisterd bij ons thuis. Het was de periode dat rock-’n-roll zijn intrede deed en ik maakte al op jonge leeftijd kennis met liedjes van onder andere The Beatles, The Rolling Stones en Harry Belafonte. Een broer en een zus speelden gitaar en we zongen graag met het hele gezin. Dat doen we trouwens nog steeds op verjaardagen. Klinkt helemaal niet verkeerd, al zeg ik het zelf.”
Vanaf zijn middelbareschooltijd schreef Boeijen muziek met Nederlandse teksten en debuteerde hij met zijn eerste plaat: ‘Boeijen en Pennings’. In 1980 richtte hij samen met gitarist Will Theunissen, drummer Henk Wanders en bassist Nels Busch de Frank Boeijen Groep op, waar later ook toetsenist Jos Haagmans bij kwam. In korte tijd groeide Frank Boeijen uit tot een popidool, zeker na het uitbrengen van klassiekers als Zwart Wit en Kronenburg Park. De roem had echter ook een keerzijde. ,,Privé en artiestenbestaan hou ik graag gescheiden. In de jaren 80 lagen er wel eens jonge meiden in de tuin in slaapzakken. De meeste ‘tuinbezoekers’ waren aardig, maar ik kreeg ook te maken met rare snuiters. Privélevens van artiesten vind ik ook geen relevante informatie voor de pers. Stel dat ik vroeger had gelezen dat Bob Dylan zijn ex-vrouw zou hebben geslagen, wat had ik daar aan gehad? Het leidt alleen maar af van waar het echt om gaat, de muziek.”
Persoonlijk
De muziek is in het geval van Boeijen persoonlijk en uit het hart gezongen. Hij zegt zelf dat als je goed naar zijn teksten luistert, je precies weet wie hij is. Onder de luisteraars zijn er twee kampen. Sommigen vinden zijn teksten te vaag en niet te snappen, bewonderaars benadrukken de verrassing en het diepzinnige. Één ding is zeker, Boeijen zingt in beelden en blijft graag dichtbij zichzelf. Het gevolg: er is geen tussenweg, je houdt van zijn muziek of niet. ,,Daar ben ik alleen maar blij mee. Wat moet je ermee als mensen zeggen, ‘dat klinkt wel aardig?. Of je van iemands liedjes of van iemands stem houdt is heel persoonlijk. Ik heb de nodige mensen het huis uit gejaagd met liedjes van Neil Young, Lou Reed of Tom Waits. Ze vonden het verschrikkelijk, terwijl ik groot fan was. Het ultieme wat je kunt bereiken, is dat mensen vertellen dat jouw liedjes veel voor hen betekenen. Een mop is maar één keer leuk, omdat je daarna weet hoe hij afloopt. Bij een liedje moet altijd iets te raden overblijven, zeker wanneer je in het Nederlands zingt.”
Afgelopen vrijdag startten Boeijen en zijn band de theatertour langs meer dan 50 schouwburgen en theaters in Nederland en België. Tijdens de optredens maakt hij een reis door de tijd en door zijn inmiddels achtentwintig albums tellende oeuvre. ,,Het concert is als een fotoalbum, ik zie mezelf door alle jaren heen. De albums zijn uitgebracht over vier decennia, dus de muziek omschrijft verschillende periodes in mijn leven.”
Verrassend
Voor Boeijen is het vanzelfsprekend dat hij elke nieuwe theatertour verrassend uit de hoek komt. Samen met pianist Ton Snijders maakte hij een nauwkeurige selectie van nummers en volgorde. Enkele nieuwe en bekende liedjes zijn in speciale arrangementen gestoken, klein en breekbaar, dan weer groots en meeslepend. ,,Ik hou van grote contrasten bij een optreden. Zowel qua dynamiek, volume, als sfeer zijn we daar wat mij betreft weer in geslaagd. Zo spelen we het nummer ‘De Verzoening’ als ballade met alleen piano als begeleiding. Het is mooi als je je liedjes terug kunt brengen naar de oorsprong.”
Verlangen
Boeijen kijkt al maanden reikhalzend uit naar de theatertour met als ontknoping een tweetal optredens in zijn geboortestad. ,,De voorbije maanden hebben we relatief weinig opgetreden, uitgezonderd enkele festivals afgelopen zomer. Als het een tijdje rustig is, krijg ik weer het verlangen om op een podium te staan. Het geeft een enorme boost om samen met de band muziek te maken.”
Blijft er slechts één slotvraag over: Ligt de tuin van de 61-jarige zanger nog steeds vol met jonge meiden die hem adoreren? ,,Nee, dat dateert van lang geleden. Dat is maar goed ook, privé moet privé blijven. Mensen die meer van me willen weten, adviseer ik naar mijn muziek te luisteren. De teksten vertellen mijn compléte verhaal.”
‘We speelden vaak op Zeeuwse schoolfeesten’
‘Een prachtige stad’, zo definieert Frank Boeijen Middelburg. Zaterdag treedt hij op in Zeeland, de provincie waaraan zijn meest dierbare herinneringen dateren van bijna 40 jaar geleden. ,,In onze beginperiode speelden we regelmatig op Zeeuwse schoolfeesten. Aula’s of gymzalen vol met jonge scholieren. Voordat ik zelf op de bühne stond, vond ik het geweldig zulke optredens te bezoeken. Op mijn school zag ik bijvoorbeeld voor het eerst een concert van de Golden Earring.” Tijdens bezoekjes aan Zeeland wordt Boeijen nog regelmatig herinnert aan zijn schooloptredens. ,,Mensen die me aanspreken, ‘ik heb je voor het eerst gezien op school’. Het was de tijd dat nog vrijwel niemand mij kende. Bijzonder dat de scholieren van toen nog steeds mijn optredens bezoeken.”
